Soorten kikkers: ontmoet de belangrijkste in Brazilië en de wereld

Soorten en curiosa over kikkers!

Kikkers zijn amfibieën uit de orde Anura, hetzelfde als kikkers en padden, en behoren tot de familie Bufonidae. Met hun ruwe en droge huid leven deze gewervelde dieren graag in de buurt van water, omdat dit essentieel is voor hun voortplanting en de vochtigheid hen helpt te ademen via de huid.

Als larven leven deze amfibieën het grootste deel van hun leven in een aquatische omgeving. Eenmaal volwassen geven ze de voorkeur aan een terrestrische omgeving. Bovendien zijn deze dieren log, middelgroot en hebben ze kleine poten, een aandoening waardoor ze geen grote afstanden kunnen springen.

In dit artikel leer je over 19 soorten kikkers en ontdek je verschillende bijzonderheden en curiosa over deze dieren die essentieel zijn voor de flora en fauna van de wereld! Zullen we gaan?

Belangrijkste soorten Braziliaanse kikkers

Brazilië heeft een grote verscheidenheid aan kikkers in zijn fauna. Er zijn meer dan 1039 soorten vertegenwoordigd door 20 families, allemaal met een groot, middelgroot of klein formaat. De meeste van deze dieren komen voor in het Atlantische woud en in het Amazonegebied. Hieronder leer je 8 van deze soorten kennen en begrijp je wat ze zo speciaal maakt. Bekijk ze!

Paddenstoel (Rhinella marina)

De bekendste amfibie van de Braziliaanse fauna is de pad kururu. Zijn belangrijkste kenmerken zijn zijn ruwe huid en zijn kop vol klieren. Als deze worden geactiveerd, spuiten ze een vloeistof met een onaangename geur. Als een roofdier dit gif binnenkrijgt, zal het sterven omdat het giftig is.

Dit dier heeft een voortplantingsperiode in de lente. Vrouwtjes leggen hun eieren in rijen en in 10 dagen veranderen de kikkervisjes in kleine kikkertjes. Als ze volwassen zijn, zijn de mannetjes kleiner dan de vrouwtjes. Ze meten ongeveer 14 centimeter, terwijl de vrouwtjes 17 centimeter meten en 2,65 kg kunnen wegen.

Groene kikker (Phyllomedusa bicolor)

De groene kikker is een klein amfibie dat voorkomt in het regenwoud van de Amazone. Hij behoort tot de familie van de pererecas en wordt kambo kikker genoemd door de inheemse volkeren en rivierbewoners die in de regio leven. Ze gebruiken zijn gif voor medicinale doeleinden bij mensen.

Dit dier heeft klevende schijven op zijn vingertoppen die hem helpen de vegetatie te beklimmen. Van zijn geslacht vertegenwoordigt hij de grootste van de soorten, die 11,8 cm lang kan worden, en is een van de grootste pererecas in het Amazonegebied.

Tijdens hun voortplantingsperiode zingen de mannetjes op bomen en struiken. Hun geluiden kunnen meer dan 10 meter ver reiken. De eieren worden gelegd op de oevers van igapós en wanneer de kikkervisjes uitkomen, vallen ze terug in het watermilieu.

Chapada Raketkikker (Allobates brunneus)

De Chapada Rocket Frog is een kikker die veel voorkomt in de Chapada do Guimarães, in Mato Grosso. Dit bruinoranje dier heeft een lang, rond gezicht en een rond lichaam. Zijn onderarmen zijn langer dan de armen.

Mannetjes en vrouwtjes hebben fysieke verschillen: mannetjes zijn ongeveer 14 tot 18 centimeter lang en vrouwtjes 15 tot 19 centimeter. De kleur van hun keel varieert van lichtgeel voor mannetjes tot oranjebruin voor vrouwtjes.

Door de oprukkende landbouw en de bouw van waterkrachtcentrales in de regio wordt het leefgebied van deze amfibieën bedreigd.

Pompoenpad (Brachycephalus pitanga)

De pompoenpad is een van de kleinste kikkers in de Braziliaanse fauna. Hij meet tussen de 1,25 en 1,97 centimeter en kan oranje of chroomgeel van kleur zijn. Deze dieren hebben twee functionele tenen aan hun handen en drie aan hun voeten, ze springen nauwelijks en lopen heel langzaam.

Als volwassen dieren voeden ze zich met larven, mijten en kleine insecten. Door hun fluorescerende kleur hebben ze een giftige stof op hun huid die dient als bescherming tegen roofdieren.

In 2019 ontdekten onderzoekers dat Pompoen ultraviolette straling van het type A kan absorberen. Hierdoor gaat het bloeien op zijn botten en organen, een factor die 's nachts merkbaar is.

Apenpad (Phyllomedusa oreades)

De pad komt vaak voor in de Cerrado, in de buurt van droog struikgewas, vlaktes, weilanden en rivieren. Dit kleine dier is limoengroen van kleur en heeft oranje poten. Als volwassen dier wordt hij 3 tot 4 centimeter groot en leeft hij altijd in bomen.

In zijn broedseizoen kan hij tot 30 eieren leggen in de buurt van beken, in nesten gemaakt van bladeren dicht bij het wateroppervlak. Door de oprukkende agro-industrie in de regio wordt zijn habitat ook met uitsterven bedreigd.

De afscheidingen van de huid van de Monkey Toad worden ook gebruikt in de gezondheidszorg, om ziektes veroorzaakt door de Barbarijse Insect en infecties tijdens bloedtransfusies te voorkomen.

Blauwe pad (Dendrobates azureus)

De blauwe pad is een amfibie met dagactieve gewoonten. Hij komt vooral voor in woestijngebieden en in Brazilië in het hoge noorden en in het Amazonewoud. Hij heeft een metaalblauwe huid met zwarte vlekken, die mensen en roofdieren waarschuwen voor zijn dodelijke gif.

Deze kleine amfibie kan tussen de 4 en 5 centimeter groot worden als hij volwassen is. De mannetjes zijn territoriaal tegenover andere leden van hun soort en verdedigen hun ruimte met hun kwaakgeluiden, die worden gebruikt om vrouwtjes aan te trekken. Het dieet van de blauwe pad bestaat voornamelijk uit insecten zoals mieren, vliegen en rupsen.

Braziliaanse hoornaar (Ceratophrys aurita)

De Braziliaanse hoornpad is een inheems dier van onze fauna, dat leeft in vochtige gebieden met een lage luchtvochtigheid, in de buurt van vijvers en zoetwatermoerassen in het Atlantische woud. Als volwassen dieren bereiken ze een lengte van 23 centimeter.

Enkele van zijn belangrijkste kenmerken zijn de oogleden in de vorm van kleine hoorns, het zichtbare trommelvlies en de mond omgeven door een plaat die lijkt op denticles. Zijn lichaam is robuust en hij heeft korte achterpoten. Zijn kleur is meestal geelbruin met donkere, bruine of zwarte vlekken. Deze amfibieën hebben geen gifklieren, dus ze zijn afhankelijk van hun agressiviteit omHet zijn carnivoren die zich voeden met kleine visjes en andere kikkervisjes.

Trachycephalus resinifictrix

Deze amfibie, die bekend staat als "Toadstool" of "Milk Toad", komt oorspronkelijk uit Brazilië en leeft in regenwoudgebieden, zoals het Amazonegebied. Ze hebben deze naam te danken aan de giftige witte substantie die uit hun huid komt.

Als ze volwassen zijn, worden ze tussen de 4 en 7 centimeter groot. Sterk, ze kunnen tot 14 keer hun gewicht dragen. Deze dieren zijn boombewonend en brengen hun leven door op bomen en andere planten. Melkkikkers hebben speciale teenkussentjes aan hun voeten om ze te helpen op planten te klimmen. In de natuur bestaat hun dieet uit insecten en andere kleine ongewervelden. In gevangenschap eten ze krekels.

Belangrijkste soorten kikkers ter wereld

Naast de Braziliaanse soorten zijn er duizenden van deze amfibieën verspreid over de hele planeet. Hieronder maken we kennis met andere eigenaardige soorten die in elke hoek van het halfrond van de aarde leven. Volg mee!

Gewone pad (Bufo bufo)

De gewone of Europese pad komt voor in een groot deel van Europa, met uitzondering van Ierland en enkele eilanden in de Middellandse Zee. In het wild heeft dit dier een levensverwachting van 10 tot 12 jaar.

Als volwassen dieren bereiken mannetjes een lengte van 10 centimeter, terwijl vrouwtjes 12 centimeter meten. Hun lichaam is robuust en hun kop is breed en kort.

Hun voorpoten zijn ook kort en hun kleuren variëren afhankelijk van hun habitat, overwegend geelbruin, grijsachtig of roestkleurig. Overdag verblijven ze in holen, van waaruit ze 's nachts naar buiten komen om op wormen, larven en insecten te jagen.

Kaukasische gevlekte pad (Pelodytes caucasicus)

Een van de meest voorkomende amfibieën in Oost-Europa, in landen als Rusland, Georgië en Turkije, is de Kaukasische pad. Dit dier leeft meestal in gebieden met overvloedige vegetatie, bergen, in de buurt van meren en beken.

Ze hebben deze naam te danken aan hun donkerbruine kleur en hun bruine of zwarte wratten, hun ogen zijn ook groot en gelig en als ze volwassen zijn, kunnen ze 20 tot 30 centimeter groot worden. Tussen de koudste maanden op het noordelijk halfrond, van november tot april, overwinteren deze dieren in holen en tussen mei en augustus hebben ze hun voortplantingsperiode. Hun levensverwachting is 9 jaar. ZeZe voeden zich met insecten die zich in holen bevinden.

Pad (Phyllobates terribilis)

De dodelijkste kikker ter wereld is de speerpuntkikker. Dit dier, dat vaak voorkomt in de Colombiaanse bossen, is 1,5 tot 3 centimeter lang. Geel van kleur en met het dodelijkste gif dat we kennen, want slechts een paar druppels gif kunnen iemand binnen een paar minuten doden.

Omdat ze zeer korte armen en benen hebben, bewegen deze amfibieën zich op de bosbodem, waar ze zich voornamelijk voeden met mieren, termieten en andere kleine insecten. De speerpad kreeg zijn naam omdat Colombiaanse inheemse groepen ze gebruikten om blaaspijpjes te vergiftigen om op andere dieren, zoals apen, te jagen.

Baloch's groene kikker (Bufotes zugmayeri)

De Baloch Green Toad komt oorspronkelijk uit Pakistan en werd voor het eerst gevonden in de stad Pishin. Volgens de gegevens leeft hij in graslandgebieden, altijd in de buurt van akkers en boerderijen.

Zijn oorsprong is onzeker, maar biologen wijzen erop dat hij het resultaat is van de samensmelting van andere soorten die in dezelfde regio leven. Dit dier is helemaal wit met kleine groene vlekjes. Zijn voedingsgewoonten, grootte, levenswijze of voortplanting zijn nooit gedocumenteerd.

Oosterse vuurbuikvuurpad (Bombina orientalis)

De Oostelijke vuurbuikvuurpad is slechts 5 centimeter lang en leeft op het Aziatische continent, in naaldbossen, graslanden en andere gebieden in de buurt van waterbronnen in landen als Oost-Rusland, Zuid-Korea en China. Hij komt ook voor in stedelijke randgebieden.

Dit dier heeft felle kleuren, zodat groen overheerst op zijn rug, en rood, oranje en geel op zijn buik. Zwarte vlekken zijn aanwezig op de bovenste en onderste delen van zijn lichaam. Giftig, wanneer hij bedreigd wordt door andere roofdieren, toont hij zijn buik met sterke tinten. Zijn dieet bestaat uit wormen, kevers, mieren en andere soorten insecten.

Gekleurde pad (Incilius alvarius)

De Gekleurde Pad komt voor in de Verenigde Staten en het noorden van Mexico. Dit volwassen dier is tussen de 10 en 19 centimeter groot, heeft nachtelijke gewoonten en leeft in droge gebieden, altijd in de buurt van rivieren, meren en bronnen. Omdat hij relatief grote poten heeft, kan dit dier zich voortbewegen door te springen. Zijn dieet bestaat uit kleine knaagdieren, insecten, spinnen en hagedissen,slakken en andere soorten kikkers.

Deze amfibieën zijn actief op regenachtige dagen en in warme periodes begraven ze zich in de aarde in kleine holletjes. Ze hebben deze naam vanwege hun voortplantingsperiode, waar ze zich altijd verzamelen in de Colorado rivier.

Amerikaanse pad (Anaxyrus americanus)

De Amerikaanse pad komt algemeen voor in het oosten van de Verenigde Staten en Canada. Hij leeft in de buurt van plaatsen met veel water en wordt ook gezien in tuinen en op boerderijen, omdat ze deze plaatsen een geweldige voedselbron vinden.

Deze dieren hebben veel wratten. Hun kleur varieert van roodachtig tot bruin en kan veranderen in grijs, zwart of geel als gevolg van de omgeving, vochtigheid of als hij zich bedreigd voelt. Hij scheidt ook een stof uit met een lage mate van toxiciteit om roofdieren af te schrikken. Hij is 7,7 centimeter groot. Zijn dieet bestaat uit insecten, slakken en naaktslakken. Zijn levensverwachting is 10 jaar.

Tomatenpad (Dyscophus antongilii)

Paddenstoelen komen oorspronkelijk uit Madagaskar en worden zo genoemd omdat ze dezelfde kleur hebben als de gelijknamige vrucht en kleine zwarte vlekjes over hun hele lichaam hebben. In hun volwassen stadium kunnen deze dieren wel 10 centimeter groot worden. Ze leven op plaatsen in de buurt van water, zoals regenwouden, rivieren, moerassen en meren. Hun dieet bestaat uit larvale insecten, wormen of kleineknaagdieren.

Als hij wordt aangevallen, blaast hij meestal zijn lichaam op om groter te lijken. Hij kan ook een kleverige substantie op het roofdier afvuren, die bij mensen allergie kan veroorzaken, maar niet dodelijk is.

Woestijn regenkikker (Breviceps macrops)

De woestijnpad komt voor in Namibië en leeft in gebieden dicht bij stranden, aan de zeekust en in de woestijnduinen. Dit dier dreigt zijn leefgebied te verliezen door de oprukkende diamantwinning in de regio.

Hij kan tot 5 centimeter lang worden en heeft een rond lichaam, een korte snuit en grote geelbruine ogen. Zijn rug is glad om zich vast te hechten aan het zand in gaten waar hij zich verbergt. De mannetjes hebben echter een ruwere huid dan de vrouwtjes. Deze kikker heeft webben aan zijn poten om zich 's nachts over het strand te kunnen verplaatsen. Hij voedt zich voornamelijk met motten en kevers.

Paarse pad (Nasikabatrachus sahyadrensis)

De Purple Toad heeft de vorm van een varken en werd in 2014 door onderzoekers ontdekt in het Western Ghats-gebergte in India. Dit dier heeft een spitse snuit, kleine ogen, korte ledematen en een kleverige huid, waardoor het op vochtige en luchtige grond kan leven.

Met een lange, cilindrische tong die lijkt op die van een miereneter, voedt dit dier zich met mieren en termieten die onder de grond gevonden worden. Het komt alleen uit zijn hol in regenachtige periodes, om zich voort te planten in de buurt van meren. Als ze volwassen zijn, meten ze tot 7 centimeter. Ze worden door onderzoekers beschouwd als levende fossielen, omdat hun soort in de loop der jaren weinig veranderd is.

Regenboogpad van Madagaskar (Scaphiophryne gottlebei)

De Madagaskar Regenboogpad komt oorspronkelijk uit Madagaskar en is een kleine, afgeronde soort met een rug die is omlijnd met wit, oranjerood, groen en zwart. Ze zijn 2,5 tot 3,5 centimeter groot als ze volwassen zijn.

Zijn ledematen zijn kort en stevig, de tenen hebben grote punten en de achterpoten zijn geklapt. Deze vorm helpt hem om in ondergrondse holen te leven en grote beklimmingen te maken. Overdag is hij te vinden in de buurt van stromen en 's nachts kan hij rotswanden beklimmen en enkele meters hoog worden. Als kikkervisje voedt hij zich met visresten enals hij volwassen is, van kleine insecten.

Curiosa over kikkers

Wist je dat sommige kikkers vloeistoffen uitscheiden die niet dodelijk zijn voor mensen? En dat hun gekwaak varieert tussen mannetjes en vrouwtjes? Bekijk hieronder meer wetenswaardigheden over deze interessante amfibieën!

Alle kikkers hebben gifstoffen, maar ze zijn niet allemaal giftig

Een van hun belangrijkste kenmerken is dat kikkers een paratoïde klier op hun kop hebben. Deze bevindt zich naast hun ogen en hier wordt hun gif opgeslagen. Verder moet gezegd worden dat kikkers meestal geen enkele stof lanceren zonder dat deze klier wordt ingedrukt.

Het gif komt vrij als het dier zich moet verdedigen tegen roofdieren, zoals bijvoorbeeld vleermuizen. Bij mensen is deze vloeistof niet zo giftig als je zou denken, en veroorzaakt alleen irritatie of allergieën als het in contact komt met de mond of ogen.

Tot de dieren die deze gifstoffen bezitten en geen schade toebrengen aan mensen behoren de pad, de gewone pad en de Amerikaanse pad.

Kikkers zijn schoner dan je denkt

Veel mensen hebben een afkeer van kikkers omdat ze denken dat deze dieren vies zijn. Deze amfibieën hebben echter een cutane ademhaling, waarbij er direct gas wordt uitgewisseld tussen hun lichaamsoppervlak en de omgeving, als aanvulling op de longademhaling, waardoor hun lichaam altijd vochtig en dus schoon blijft.

Omdat hun leven verbonden is met water, brengen deze dieren minder ziektes over dan bijvoorbeeld sommige zoogdieren. Sommige amfibieën hebben gifstoffen die weinig kwaad kunnen voor mensen. Degene die echt giftig zijn, hebben meestal een gekleurd lichaam.

Het zingen van kikkers is genetisch overgeërfd

Een van de belangrijkste kenmerken van een kikker is zijn unieke zang. Het kwaken is een manier voor amfibieën van de orde Anura om met elkaar te communiceren en energie te besparen. Deze geluiden zijn een belangrijk biologisch kenmerk omdat de ene soort erdoor van de andere kan worden onderscheiden.

De mannetjes kwaken om een partner aan te trekken voor de paring, want ze zijn stom. Ze gebruiken hun zang in vocale geschillen met andere mannetjes om territoria en vrouwtjes, waarbij ze fysieke botsingen vermijden.

Bovendien is het kwaken van kikkers iets dat genetisch is overgeërfd, van generatie op generatie wordt doorgegeven, zonder dat het aangeleerd hoeft te worden. Sommige soorten hebben twee verschillende kwaken.

Grote padden kunnen 3 kopjes vlieg per dag eten

Het dieet van padden verschilt per soort, maar over het algemeen zijn deze dieren carnivoren en eten ze graag levende prooien. Tot hun favoriete voedsel behoren insecten zoals krekels, kevers, wormen, rupsen, motten en sprinkhanen. Sommige grotere amfibieën kunnen zelfs kleine knaagdieren en slangen eten.

Als volwassen kikkers eten sommige kikkers wel drie kopjes vliegen per dag. Om ze te vangen gebruikt het dier zijn krachtige en behendige tong, die het voedsel vangt omdat het kleverig is en eraan blijft plakken tot het in de mond komt.

De kikkers zijn indrukwekkend en er zijn verschillende interessante soorten!

Ook al twijfelen veel mensen eraan, kikkers zijn belangrijke onderdelen van de biodiversiteit op aarde. Naast het feit dat deze dieren een natuurlijke plaagbestrijder zijn door vliegen, krekels en zelfs kleine knaagdieren te eten, dragen ze bij aan het onderhoud van de voedselketens in de natuur en aan het ecosysteem in het algemeen.

In dit artikel kun je meer te weten komen over 19 fascinerende soorten en verschillende curiosa met betrekking tot hun habitat, eetgewoonten en grootte. Natuurlijk, er zijn talloze soorten kikkers verspreid over de hele wereld, maar als je een aantal van hen leert kennen, zou je je toch wat meer verbonden moeten voelen met de fauna en amfibieën van de wereld!