Coelacantvissen: kenmerken, dieet en curiosa

De Coelacanth is een echt levend fossiel!

De Coelacanth is een mysterieus wezen dat voor uitsterven is behoed. Het wordt een fossiele vis genoemd omdat zijn structuur duizenden jaren teruggaat en het een levende voorouder van verschillende dieren is. In dit artikel zullen we meer leren over dit zeer intrigerende wezen. We zullen ook zijn verschillende kenmerken begrijpen, hoe het zich voedt, zijn habitat en zijn gedrag.

De Coelacanth heeft een grotere relevantie dan zijn uiterlijk doet vermoeden. Omdat het een levend fossiel is, kan het helpen om de gevolgen van menselijk handelen te begrijpen en beschermende maatregelen voor het zeeleven vast te stellen. Dit, en meer over het levende fossiel, vind je hieronder.

Algemene kenmerken van de Coelacanthen

De Coelacanth heeft eigenschappen die bij de huidige vissen niet meer voorkomen. In dit onderwerp volgen we de unieke eigenschappen van dit dier, van zijn naam tot zijn lichaamssamenstelling en zelfs zijn leefomgeving.

Naam

De vis werd ontdekt rond 1938. De technologie was in die tijd beperkt en het verificatieproces was tijdrovend, dus het duurde even voordat bevestigd werd dat het om een soort ging die al bekend was en waarvan men dacht dat hij uitgestorven was.

In 1939 gaf een onderzoeker een volledige beschrijving en beweerde dat het om een soort ging waarvan al werd gedacht dat hij was uitgestorven. Professor J.L.B. Smith bracht hulde aan de onderzoeker die de vis had ontdekt, Courtney-Latimer. De vis kreeg daarom de wetenschappelijke naam Latimeria Chalumnae.

Visuele kenmerken

Omdat de Coelacanth wordt beschouwd als een levend fossiel, een dier dat zich in het evolutieproces van voorbije stadia zou bevinden, heeft het unieke kenmerken voor een huidige vis. Zijn lichaam is bijvoorbeeld ongewoon: hij kan zijn schedel ontvouwen en zijn mond drastisch vergroten, en zijn vinnen zijn vlezig en gelobd.

Deze vinnen steken weg van zijn lichaam, alsof het poten zijn, en bewegen in een afwisselend patroon. Zijn schubben zijn dik, iets wat tot dan toe alleen bestond bij uitgestorven vissen. Hij heeft ook een elektrosensorisch orgaan op zijn gezicht, waarmee hij de aanwezigheid van andere vissen in zijn omgeving kan waarnemen.

Voedsel

Coelacanthen zijn vissen die op grote diepte leven, zo'n 150 tot 240 m. Ze houden zich het liefst op in de buurt van rotskusten en vulkanische eilanden. Omdat ze zich op de bodem van de zee bevinden, voeden ze zich met de wezens die ze daar vinden.

Zijn gebruikelijke dieet bestaat uit vis, inktvis, inktvis, octopus en andere koppotigen van de bodem van de oceaan. De Coelacanth is een dier dat op de loer ligt, passief wacht en elke prooi aanvalt die onwetend ronddwaalt. De manier van aanvallen is het plotseling openen van zijn bek en de nietsvermoedende prooi opeten.

Verspreiding en habitat

Coelacanthen houden van gematigde wateren, omdat de temperatuur daar weinig varieert. Wat betreft de diepte zijn het bewoners van de zogenaamde "schemerzones", dat zijn de zones waar het zonlicht niet kan doordringen en die dus erg donker zijn.

Coelacanthen komen op verschillende plaatsen voor, zoals de Comoren, langs de oostkust van Afrika en in de buurt van Indonesië. Ze hebben een voorkeur voor onderwatergrotten, dicht bij onderzeese lava-afzettingen.

Gedrag van vissen

De Coelacanth is ook een verdacht wezen en het is geen wonder dat het zo lang onopgemerkt is gebleven door onderzoekers. Voeg dit bij het feit dat het leeft in de schemerzones van de oceanen, meer precies in onderwatergrotten, en je hebt een dier dat moeilijk te identificeren is.

Coelacanthen zijn over het algemeen nachtdieren, nog een element dat ontmoetingen moeilijk maakt. Ze komen meestal alleen uit hun grotten om naar voedsel te zoeken. En als ze jagen, volgen ze een hinderlaagbenadering, dat wil zeggen dat ze zich camoufleren of verstoppen om hun prooi onverwacht te vangen. Door al deze eigenschappen is de Coelacanth een zeer schuwe vis en houdt hij zich het liefst verborgen.

Voortplanting

Het voortplantingsmodel van de Coelacanth is ovovivipaar, wat bestaat uit een interne bevruchting van de eitjes van de moeder, gevolgd door een interne dracht van de embryo's. De geboorte mondt uit in volledig gevormde en ontwikkelde nakomelingen.

Tijdens de dracht voeden de nakomelingen zich met de dooierzak die hen omhult, ze eten letterlijk het "ei" waar ze deel van uitmaken. De dracht kan een heel jaar duren en de moeder kan 8 tot 26 gezonde baby's ter wereld brengen.

Enkele curiosa over de Coelacanth

In de geschiedenis van dieren komt het zelden voor dat een wezen dat al als uitgestorven werd beschouwd "uit de as herrijst". De Coelacanth verschilt volledig van zijn oceaanverwanten. Daarom zullen we het in dit gedeelte hebben over rariteiten en kenmerken die de Coelacanth tot een heel ander dier maken.

Hij wordt al als uitgestorven beschouwd

Er is een heel duidelijke reden waarom de Coelacanth ook wel een "levende fossiele vis" wordt genoemd. Lange tijd werd gedacht dat het een uitgestorven wezen was, omdat fossielen van deze dieren dateerden van ongeveer 400 miljoen jaar geleden. Daarom was het ondenkbaar om een levend exemplaar van deze soort te vinden.

Maar in 1938, om precies te zijn aan de kust van Zuid-Afrika, werd een van hen in een visnet verstrikt. Gelukkig kende de kapitein van het schip enkele onderzoekers en nam snel contact op. Het was nodig dat een specialist erop wees dat deze soort als uitgestorven werd beschouwd om het wezen de erkenning en aandacht te geven die het toekwam.

Fossielen van de soort

Monsters van het gedrag en de genetische ontwikkeling van Coelacanthen kunnen ons aanwijzingen geven over het proces van klimaatverandering en hoe dit de aantallen van de soort kan hebben beïnvloed. De voorkeur van Coelacanthen voor gematigde wateren is al een aanwijzing die duidt op kwetsbaarheid voor klimaatschommelingen.

Er is een groep onderzoekers die beweert dat het begrijpen van de leefgebieden van Coelacanthen helpt om preciezere klimaatbeschermingsmaatregelen te ontwikkelen. Als het eenmaal mogelijk is om te begrijpen hoe de fossiele vissen zijn verdwenen, wordt het gemakkelijker om andere zeedieren te helpen beschermen.

De evolutie van deze vis is fascinerend

Hoezeer de Coelacanth ook een levend fossiel wordt genoemd, zijn evolutionaire geschiedenis is controversieel. Er zijn verschillende hypotheses die samenkomen om te verklaren hoe het evolutieproces van deze vis heeft plaatsgevonden. Dit gebeurt omdat ze verschillende ongebruikelijke kenmerken bezitten ten opzichte van hedendaagse vissen, iets dat meer vragen dan antwoorden oproept.

Te midden van verschillende vragen en discussies zijn wetenschappers het erover eens dat het een beenvis is, anders dan de kraakbeenvissen, en dat het een schakel zou zijn van de tetrapoden, oude gewervelde viervoeters, wat de Coelacanth uiteindelijk plaatst als een van de mogelijke voorouders van de primitieve landdieren.

Tot een eeuw levensduur

De Coelacanth is een schepsel dat geschiedenis met zich meedraagt. In de oudheid waren de levenscycli langer en langduriger, en de fossiele vis herinnert aan die periode. Vroeger werd gedacht dat de Coelacanth slechts 20 jaar leefde. Onderzoek aan de hand van markeringen op hun schubben, vergelijkbaar met boomringen, suggereert echter dat ze wel 100 jaar oud kunnen worden.

Omdat ze een extreem lange levensduur hebben, zijn er schattingen dat ze zich pas na de helft van hun leven voortplanten. Daarnaast zijn er andere analyses die suggereren dat de dracht vijf jaar kan duren.

Beschermingsstatus

De staat van instandhouding van Coelacanthen is enigszins onzeker, omdat het een vis is die op grote diepte leeft en het niet erg nauwkeurig is om de aantallen te schatten. Onderzoekers hebben duiken gemaakt om de staat van de habitat te bestuderen en Coelacanthen te tellen.

Gemiddeld worden er 60 exemplaren gevonden per telling, maar dit aantal kan variëren tot 40, afhankelijk van de tijd van het jaar. Daarom varieert de algemene schatting van de aantallen, rekening houdend met de gebieden waar ze al zijn gevonden, tussen 600 en 700 exemplaren, wat kenmerkend is voor een soort die ernstig gevaar loopt.

Niet zo interessant voor consumptie

De term "coelacanth" betekent "holle ruggengraat", omdat het dier een vloeistof heeft die zijn ruggengraat vult. Voeg daarbij het feit dat het zakken olie in zijn lichaam heeft, als onderdeel van zijn metabolisme, en je hebt een slijmerig wezen, ook al is het een vis met botten.

Al deze eigenschappen geven Coelacanth een zeer onaangename smaak. Er wordt zelfs geschat dat haaien het niet zullen eten vanwege de sterke smaak en het mogelijk veroorzaken van ziekten. Daarom wordt het niet levensvatbaar geacht voor menselijke consumptie, niet alleen vanwege de hoge oliegehalte, maar ook vanwege de mogelijkheid van het overbrengen van ziekten.

De Celacanth is zelf levende geschiedenis!

De Coelacanth is een kans voor biologie en klimatologie in de vorm van een dier. Het komt zelden voor dat dieren die als uitgestorven worden beschouwd weer worden gezien, en al helemaal niet als ze structuren hebben die duizenden jaren oud zijn.

Veel van wat men geloofde over de Coelacanth is veranderd sinds zijn herrijzenis. Zijn geschatte levensduur en voortplantingscapaciteit zijn veranderd. Dit, samen met het feit dat zijn migratie door de jaren heen een kaart is van klimaatverandering, is een dier dat een verhaal vertelt.

Het levende fossiel toont ook duidelijke aanwijzingen over hoe het evolutieproces kan hebben plaatsgevonden. Terwijl het sommige vragen beantwoordt, roept het andere vragen op over hoe de schakels van de dierlijke ontwikkeling met elkaar verbonden zijn. Deze kenmerken onderscheiden de Coelacanth van alle bekende dieren, waardoor het een levend, waarneembaar fossiel is dat het menselijk begrip een stap verder brengt.